De volgende dag hebben we de uitstap ‘todos glaciares’ gedaan. Je moet weten dat El Calafate puur op toerisme draait, en elk van de mogelijkheden (ice-trekking, bootje varen voor de Perito, varen op de Lago Argentino naar de andere gletsjers) wordt helemaal uitgebuit. Bovendien is elke bestemming de exclusieve activiteit annex concessie van telkens een bedrijf. Hoge prijzen dus, en enorm veel volk ook nog. We gaan jullie nu wel geen fotos laten zien van al dat volk, laten we alsof doen dat we alleen waren tegenover zoveel natuurpracht ;-) En eigenlijk, ook al waren we wel 150 op de boot de tweede dag, blijft de natuur met alle ijsblokken, watermassa en gletsjers overheersen. 
‘Todos glaciares’ is dus de daguitstap waarbij je na lang varen op Argentinië’s grootste meer, 3 gletsjers te zien krijgt. Ondertussen vaar je tussen enorme ijsblokken, helblauw als ze net omgekieperd zijn, wat witter of grijzer indien ze al langer ronddobberen. Eigenlijk zijn er geen woorden voor, en zelfs de duizenden fotos die we getrokken hebben (tja, drie fanatieke fotoklikkende zussen met elk een fototoestel…), geven nog niet helemaal de grootsheid weer van wat je te zien krijgt en nog minder de emoties die het teweegbrengt. Allen erheen dus!
Zo geschiedde dus ook, de vier stoere meiden gepakt en gezakt, met tent en al! Eerste kampplaats bereiken we net voor zonsondergang, en ligt prachtig gelegen onderaan de Fitz Roy.
De volgende ochtend hebben we dan ook het tripje naar boven gedaan, naar laguna de los tres (los tres = de drie pieken) Beetje veel afzien, heel erg veel klimmen, maar gelukkig niet te lang, en bovendien: zo onwaarschijnlijk erg de moeite waard! Met het pure geluk dat de wolkenkraag die de bergen de dag ervoor en erna omwikkelden, zich voor onze ogen is verdwenen. We kregen dus een bijna naakte Fitz Roy te zien ….
(om maar even te duiden hoeveel geluk we hebben: een jongeman die afzakte toen we naar boven gingen, kwam na een uurtje helemaal bezweet toch terug aan boven… hij had gezien dat de wolken verdwenen,en is lopend teruggekomen … het was niet alleen zijn tweede keer die dag dat hij naar bovenklom, maar al de tweede dag op rij dat hij naar boven kwam ook!)
Enkele ninja-vreugdesprongen later, en lange minuten in stilte genieten van het zicht, de bergen en de blauwe lagunes, zijn we terug naar het kampeerterrein gegaan, om in te pakken en de weg ‘madre e hija’ te nemen naar onze tweede slaapplaats. Een toffe vriendelijke Amerikaan heeft er ’s avonds de vier hulpeloze meiden verder geholpen door zijn vuurtje te lenen om te koken. Dat van ons had het de eerste avond al opgegeven. Vroeg in bed dan na een schitterende dag. Enkel de muizen hebben zich heel de nacht laten gaan. Resultaat: woelige nacht kloppend op de wanden van de tent, dode muis ’s ochtends in ons panneke – iiek - gaatjes in de tent en zelfs plastieken sluitstukjes die opgevreten zijn. Creepy Argentijnse muizen!
De volgende dag nog even naar de laguna Torre gaan piepen, en dan puffend en enorm afziend begonnen aan de afdaling terug naar El Chalten (Levensles 43: afdalen kan soms ook klimmen zijn … pfff!)
De slechte nachtrust – ook die van de nacht terug in El Chalten, waar we een warme en muffe nacht hebben gehad in een hostelkamer waar geen raam openging – zullen we ‘gelukkig’ kunnen inhalen op de bus donderdag en vrijdag, want de RUTA 40 en zijn vriendjes wachten ons op!
(en nu laat ik jullie even op adem komen, ik ga een tweede wasmachine vullen en dan even naar de Coto supermarkt om de leeggeplunderde frigo te vullen, met vriendinnekes bellen, en een dezer doe ik verder met de Ruta 40 en Bariloche, in de hoop het rond te hebben tegen de terugkomst van de zussen, woensdagnacht!!)
Nous l’avons découverte d’abord depuis le ciel, dans un petit avion 4 places. Sensations fortes assurées (bien que Pierre tout content s’exclamait ‘no pasa nada !’ lors des trous d’air et brusques coups de vent, assise sur ma petite banquette arrière, accrochée au porte et lanières, je ne partageais pas toujours l’avis des deux hommes à l’avant !), paysages sensationnelles entre l’Argentine et le Chili, l’eau et les montagnes. La sortie en bateau prévue l’après midi ayant été annulée pour cause de mauvaise météo, nous avons enfilé nos chaussures pour monter vers le glacier Martial qui surplombe la ville.
En effet, cela faisait bien 2, 3 semaines (depuis l’arrivée de Manu au fond ;-)) que le soleil avait disparu derrière une épaisse couche de nuages et avait peint le ciel en un gris opaque, sombre. Ajoutez à cela des fréquentes pluies, et vous l’aurez deviné, on se pensait en Belgique ! A l’idée de tant de soleil, on en perdait un peu le Nord : avons pensé à des excursions dans tous les sens, pour finalement rester à Buenos Aires, découvrir que le bleu n’avait pas encore l’exclusivité pour colorer le ciel, et profiter des éclaircies tout simplement. En voulant aller au parc de la Costanera – qui biensûr fermait à notre arrivé – nous avons été visité le trois-mats qui pointait au loin, et ainsi profité d’un dimanche argentin en toute simplicité !
