Semana Sur

Aangekomen in El Calafate – waar ik net een week vroeger ook was met Pierre – zijn we richting Perito Moreno getrokken ! Er was al heel wat meer volk – Semana Santa – en de gletsjer liet daarom ook goed van zich horen, als was ie zich bewust van alle ogen, oren en cameralenzen die op hem gericht waren!! We getuigden dan ook van de val van een enorm stuk … zoveel lawaai, zoveel kracht! Echt ontroerend!

De volgende dag hebben we de uitstap ‘todos glaciares’ gedaan. Je moet weten dat El Calafate puur op toerisme draait, en elk van de mogelijkheden (ice-trekking, bootje varen voor de Perito, varen op de Lago Argentino naar de andere gletsjers) wordt helemaal uitgebuit. Bovendien is elke bestemming de exclusieve activiteit annex concessie van telkens een bedrijf. Hoge prijzen dus, en enorm veel volk ook nog. We gaan jullie nu wel geen fotos laten zien van al dat volk, laten we alsof doen dat we alleen waren tegenover zoveel natuurpracht ;-) En eigenlijk, ook al waren we wel 150 op de boot de tweede dag, blijft de natuur met alle ijsblokken, watermassa en gletsjers overheersen.

‘Todos glaciares’ is dus de daguitstap waarbij je na lang varen op Argentinië’s grootste meer, 3 gletsjers te zien krijgt. Ondertussen vaar je tussen enorme ijsblokken, helblauw als ze net omgekieperd zijn, wat witter of grijzer indien ze al langer ronddobberen. Eigenlijk zijn er geen woorden voor, en zelfs de duizenden fotos die we getrokken hebben (tja, drie fanatieke fotoklikkende zussen met elk een fototoestel…), geven nog niet helemaal de grootsheid weer van wat je te zien krijgt en nog minder de emoties die het teweegbrengt. Allen erheen dus!

Als je er dan heen zou gaan, verschiet dan niet van de middagpauze, waar iedereen van de boot moet, netjes in de rij, langs een afgebakend padje naar een ander mini-meertje stapt. Tijdens dat halfuurtje hebben we onze picknick opgeten, en van het decor gebruik gemaakt om wat losse fotos te trekken!

Maandagochtend hebben we de bus van onze hostel genomen om naar El Chaltén door te reizen. Drie uurtjes op de bus, een voorsmaakje van wat later komen zou, middenin Patagonië. De chauffeur stopte af en toe en riep dan ‘fotos!’ Beetje tegenstribbelend stapten we dan uit om wat fotos te pakken…. Shame on us als je nu terug in Bs As City zit, dat we die grootsheid bijna niet meer konden appreciëren!

Vanuit El Chalten hebben we ons meteen georganiseerd om te gaan trekken in de bergen rond de Fitz Roy! Mede omdat het boven gratis camperen was – neen, we zijn niet gierig(er) geworden, maar hadden niet gepland dat er in El Chalten geen mogelijkheid was om cash te bekomen en hadden dus een cashflow-probleempje! Héhé! El Chalten lijkt echt alleen te bestaan voor trekkers: een winkeltje, een paar hostels, een camping, geen gsm, geen bank… alles motiveert je om gewoon de bergen in te gaan!

Zo geschiedde dus ook, de vier stoere meiden gepakt en gezakt, met tent en al! Eerste kampplaats bereiken we net voor zonsondergang, en ligt prachtig gelegen onderaan de Fitz Roy.

De volgende ochtend hebben we dan ook het tripje naar boven gedaan, naar laguna de los tres (los tres = de drie pieken) Beetje veel afzien, heel erg veel klimmen, maar gelukkig niet te lang, en bovendien: zo onwaarschijnlijk erg de moeite waard! Met het pure geluk dat de wolkenkraag die de bergen de dag ervoor en erna omwikkelden, zich voor onze ogen is verdwenen. We kregen dus een bijna naakte Fitz Roy te zien ….

(om maar even te duiden hoeveel geluk we hebben: een jongeman die afzakte toen we naar boven gingen, kwam na een uurtje helemaal bezweet toch terug aan boven… hij had gezien dat de wolken verdwenen,en is lopend teruggekomen … het was niet alleen zijn tweede keer die dag dat hij naar bovenklom, maar al de tweede dag op rij dat hij naar boven kwam ook!)

Enkele ninja-vreugdesprongen later, en lange minuten in stilte genieten van het zicht, de bergen en de blauwe lagunes, zijn we terug naar het kampeerterrein gegaan, om in te pakken en de weg ‘madre e hija’ te nemen naar onze tweede slaapplaats. Een toffe vriendelijke Amerikaan heeft er ’s avonds de vier hulpeloze meiden verder geholpen door zijn vuurtje te lenen om te koken. Dat van ons had het de eerste avond al opgegeven. Vroeg in bed dan na een schitterende dag. Enkel de muizen hebben zich heel de nacht laten gaan. Resultaat: woelige nacht kloppend op de wanden van de tent, dode muis ’s ochtends in ons panneke – iiek - gaatjes in de tent en zelfs plastieken sluitstukjes die opgevreten zijn. Creepy Argentijnse muizen!

De volgende dag nog even naar de laguna Torre gaan piepen, en dan puffend en enorm afziend begonnen aan de afdaling terug naar El Chalten (Levensles 43: afdalen kan soms ook klimmen zijn … pfff!)

De slechte nachtrust – ook die van de nacht terug in El Chalten, waar we een warme en muffe nacht hebben gehad in een hostelkamer waar geen raam openging – zullen we ‘gelukkig’ kunnen inhalen op de bus donderdag en vrijdag, want de RUTA 40 en zijn vriendjes wachten ons op!

(en nu laat ik jullie even op adem komen, ik ga een tweede wasmachine vullen en dan even naar de Coto supermarkt om de leeggeplunderde frigo te vullen, met vriendinnekes bellen, en een dezer doe ik verder met de Ruta 40 en Bariloche, in de hoop het rond te hebben tegen de terugkomst van de zussen, woensdagnacht!!)