Inhaalmanoevre 1

Het is alweer een week geleden dat hier nog iets geschreven is. Vorige zondag zijn we in de late namiddag nog even naar de parken van Palermo, op vijf minuutjes hier vandaan, gegaan. Koppeltjes, kinderen, families, honden … Ontspanning en groen midden in de stad!
Maandag begon dan ook voor mij een nieuwe week: naar het bureau in San Isidro voor wat administratie. Op dinsdag heb ik ’s ochtends een eerste ‘les’ Frans gegeven aan María, en doordat ik op de middag langs de dokter ben geweest, heb ik mijn bus 68 pas rond 3u genomen. Aangekomen rond 17u in Alberti, waren het duidelijk zeer drukke spreekuren voor collega (andere) María. En al zijn we reeds kort voor 18u vertrokken – en had ik dus 4 uur op bussen gezeten voor 45min ter plaatse! – het was enorm intens geweest. Elke dag zijn er twee spreekuren, en mensen komen ofwel informeren naar het project, of papieren afgeven, zich inschrijven, enzovoort. Woensdag ben ik dan een groep gaan bezoeken. Het is een groep met 4 families (meestal zijn dat er 3) en daarvan waren er drie thuis. Twee leven op hetzelfde terrein, want de mama gaat een krediet aan om haar houten dak te vervangen door golfplaten, en haar dochter gaat een raam en een deur kopen. Zij leeft achteraan met haar man, kindje van 1 jaar en over enkele weken een pasgeborene. Ze wonen met 3 in een kamer van 3 op 3, met bakstenen muren, betonvloer. Slaapkamer, living en keuken alles in één dus. En voor het wassen en plassen, gebruiken ze de badkamer van de moeder. Ze hebben wel een deuropening en raamopeningen, maar er steekt nog niets in. ’s Ochtends is het hier de komende dagen 5 à 6 graden. Niet zo’n warm nest dus voor kleintjes. Voor volwassenen trouwens ook niet.
Het derde gezin, is een vrouw en haar vier kinderen. Ze leeft samen met haar nieuwe vriend. Allen gezellig in eenzelfde kamer. Met het krediet wil ze een ouderlijke slaapkamer bouwen, en een afscheiding tussen de meisjes en de jongens.
Ik doe de huisbezoeken enorm graag, en ik vind het in het begin altijd een beetje spannend. Niet alleen omdat ik midden hun leven kom te staan. Ook omdat ik dan door aarden straatjes, met een rugzakje en een stratenplan loop, zo blond als maar kan zijn. Bovendien – in tegenstelling tot in Capital Federal – zijn er ginder veel minder ‘blanke’ types. Mijn hypothese is dat zuid-amerikaanse imigranten doorgaans armer waren (en zijn) en dus in arme buitenbuurten wonen, in tegenstelling tot de Europese oude en nieuwe migranten die in het veel chiquere capital federal wonen en werken. Om maar te zeggen dat ik daar opval, al valt dat beter mee dan in Honduras en is het hier bovendien doorgaans vele veiliger!

Verder hebben we een speciaal weekenduitstapje achter de rug. We zijn naar Rosario geweest, derde grootste stad van Argentinië, driehonderd kilometer ten Noorden van Buenos Aires, langs de Parana rivier. Normaal gingen Charlie en Sophie mee, maar door omstandigheden zijn Pierre en ik met twee moeten gaan. Ja, ’t leven kan hard zijn ;-) We hadden een autootje gehuurd en hebben eerst onze zenuwen getest door in vol spitsuur heel Capital Federal te doorkruisen. Aangekomen in Rosario Hostel, alwaar een hartelijk onthaal, krijgen we de enige doubleroom toegewezen: tussen straat, inkomhal en inkomdeur … Ik mocht van Pierre met mijn oordopjes slapen (ja, vind dat niet het meest sexy attribuut, dus ik vraag dat meestal braaf J kwestie van hem erop voor te bereiden ook) Toch heeft het niet mogen baten.. heb niet veel slaap gehad en voelde dat ook zaterdag. Spontane belachelijke huilbuien die even vlotjes overslaan in lachbuien. Veel uitleg hoeft het niet zeker! Na de regenbuien dan van ’s ochtends zijn we toch te voet de stad ingetrokken, en de hemel heeft ook wel even zijn best gedaan. In Rosario ligt het ‘monument van de vlag’ waar voor het eerst de Argentijnse vlag werd gehesen. Naast heel wat mooi architectuur, hebben ze ook een mooie rivierdijk, kilometers lang, en ondanks de rust die er nu heerste, kan je raden aan de vele ‘strandbars’ met Bob Marley muziek dat het hier in de zomer zwart van het volk ziet! In een oude graansilo hebben ze een museum moderne kunst ondergebracht, ook dat hebben we gezien. ’s Avonds hebben we voor de zoveelste keer genoten van zalig Argentijns vlees & een wijntje voordat we in bed zijn gekropen in onze nieuw verworven rustoord: een slaapzaal helemaal achteraan :-) Zalig!

- 'Hond doet pipi' standbeeld trekt nieuwsgierige kindjes aan voor het museum-
Alleen was zondag het aangename weertje verdwenen, en hebben we het na 3 uurtjes rond een kop koffie wachten, opgegeven. Het regende dat het niet meer mooi was. Dus dachten we nog een museempje mee te pikken en rond 15u waren we onderweg naar Buenos Aires.

Onderweg.
Beeld je in: je neemt de auto in Oostende. Je begint op de autosnelweg, en na 15minuutjes, laat je je door de politie omleiden wegens afsluiten van de autostrade. Je komt op een plaatselijke weg terecht, waar een vrachtwagen het noodzakelijk vond de berm van dichterbij te bekijken, en zich dwars over de weg te ‘placeren’. Twee uur gaan voorbij. Je herneemt – met de glimlach – je route. Je komt in blok aan op de nieuwe autostrade, en het begint te schemeren. Normaal. Bedenk dan dat er hevige branden woeden (ja, nog altijd) en om je dat in te beelden, installeer je best een rookblazer op je motorkap en je schakelt die in. Doe de zon uit, koplampen aan. (Mistlichten niet, bestaan niet op je gehuurde auto) En rijd verder. Zo’n 70km, in iets meer dan twee uur tijd. Uiteraard moet het spannend blijven: ook deze ruta wordt afgesloten. Verplichte omleiding naar de ruta 7 (logisch, de 8 en 9 heb net gedaan hé ;-)) Het is nog steeds donker, je rijdt in, op, onder en door wolken rook. Je mag niet te ver blijven van de auto voor je, want die duidt je de richting aan, maar ook niet te dichtbij, logisch, vooral omdat er al wel eens plots wordt stilgestaan. Bovendien, ben je na zoveel uren “rijden” ferm gedesoriënteerd. Je merkt namelijk niet echt meer of je nog vooruit gaat of niet. De wegmarkering zie je toch niet, enkel de twee lichten van de auto voor je. (Naast het kaartlezen, bestond mijn taak er dus in af en toe tegen Pierre te zeggen: je rijdt nog, of, ik zou nu naast de auto moeten lopen, dan weer ‘stappen’, of ‘fietsen’. Dat was zowat de variatie aan snelheden)

Het is iets na 22u, we zijn al 7 uur onderweg, in België zijn we zowat Namen gepasseerd zeker. En daar sluiten ze opnieuw de autosnelweg af, ja de 7, waar we naartoe aan het rijden waren. (kwestie van het frustratieniveau hoog te houden: ze sluiten af nét twee auto’s voor ons….) Anyway, verder omgeleid, deze keer naar Mercedes, en via de route 5 kunnen we eindelijk richting Buenos Aires rijden. We rijden uit de rookwolken, en ondanks hevige stortbuien (alerta meteorologica) en wat mist, kunnen we eindelijk wat snelheid nemen. Iets voor 1u ’s nacht komen we aan. Om terug te keren naar het Belgisch voorbeeld: proficiat, t is alsof u nu van Oostende naar Aarlen via zone-30 hebt gereden!

Souvenirs suspendus

Hier, vendredi soir, nous sommes allés avec Charlie et Sofie voir une pièce de théâtre, qui se jouait dans le théâtre del Pueblo, à la rue diagonale dans le microcentre. Il s’agissait de quelques jeunes qui devaient faire un travail pratique pour l’un ou l’autre cours à l’école. L’expérience avec des poupées tournent bizarrement quand en orage donne vie aux poupées en questions… Pièce détendante, bien jouée, et si nous sommes contents d’avoir fait une sortie culturelle – que nous faisons beaucoup trop peu surtout en vue des tonnes de possibilités qu’offrent Buenos Aires – ce n’est pas le style de pièce qui provoque beaucoup de ‘thinking’ ;-) Hop au café donc, pour manger encore un bout : et oui, heures argentines obligent, la pièce se jouait à 23h30 ! Donc pizza et ‘cervezas artesanales’ au centre de Recoleta ! Un petit café y offre une dégustation de 7 bières faites maison !

Aujourd’hui, nous avons fait une grasse mat relativement longue vue nos voisins ouvriers. En effet, le potin commence à 7h30, même le samedi, alors sortir du lit à 10h30, c’est presque héroïque (ou c’est parce qu’on ne se remet plus d’un coucher à 4h30 comme quand on avait 15ans. Jajaja)

Puis on a pris une grande bouffée d’air (d’un appart aux portes et fenêtres fermées depuis 3 jours) pour marcher vers le quartier Once et Abasto qu’on n’avait pas encore fait. La fumée ternie énormément la lumière qu’illumine d’habitude Buenos Aires, et c’est peut être pour ça que se retrouver dans cette ambiance-là sur les lieux de l’incendie du Cromañon, est d’autant plus impactant. Le long de la gare de Once, entre le fameux Tsunami et le réveillon de 2004, une boîte de nuit prend feu lors d’un concert Rock. 3000 personnes se trouveraient à faire la fête, or 1300 aurait été le maximum permis. Et cela ne semble pas la seule erreur : la sécurité n’est plus en ordre depuis plus de 2 ans, des portes de secours sont fermées à cadenas, … Lorsqu’un feu d’artifice tiré dans la salle enflamme une bâche en plastique au plafond, c’est le drame. 194 jeunes, et même très jeunes (enfants des employés qui dormaient là vu la période des vacances) meurent.

Aujourd’hui nous avons donc été sur le lieu du drame, ou plutôt du massacre comme ils l’appèlent, estimant que contrairement à une catastrophe qui survient de façon incontrôlable, ici il y a de nettes responsabilités humaines. Le cri de justice, comme toujours en Argentine, résonne fortement, et les gens s’agroupent, dans une solidarité et d’un commun accord de ne pas se laisser faire, de ne pas se taire. Naît alors comme un sanctuaire improvisé : les noms, des photos, des poèmes, messages, tags et graffitis ravivent le souvenir de tous ces jeunes. Le symbole du drame est un dessin avec des mains, puis de grosses chaînes devant. Mais ce qu’on voit le plus, ce sont des paires de chaussures, souvent des All Stars.

Elles sont suspendues dans le ciel, comme des souvenirs toujours présents…

A quelques pas de là, nous sommes passés par le shopping préféré de Marine, que nous retournerons analyser en détail, car ça semble promettant ! Puis par le coin de rue Carlos Gardel, le fameux chanteur de Tango, et ses environs colorés (on s’imagine bien ce que ça peut être sans fumée !) Un chouette tour, de nouveaux quartiers, … tout ça ne fait qu’agrandir notre sensation que bientôt (dans un peu plus d’un mois) nous quitterons Buenos Aires, sachant qu’elle n’a même pas dévoilé la moitié de ses secrets !

Buenos Aires?

Het weer is terug wat warmer geworden, de mensen hebben hun jassen en sjaals terug opgeborgen. De koude antartische wind is gaan liggen. In theorie zou de zon nu vollebak moeten schijnen, de temperatuur klimmen tot een 26graden! De praktijk is anders, misschien hebben jullie het ook al wel gehoord op het nieuws. Ten Noorden van de stad, rond de delta van de rivier, zijn grote stukken weilanden aan het branden. Dat produceert enorm veel 'humo', en de gevolgen zijn stilaan niet meer te overzien: vooreerst veel dodelijke ongevallen op de snelwegen, omwille van slechte zichtbaarheid. Ze hebben dacht ik vandaag dan maar een of ander rampenplan afgekondigd op te wegen. Vliegtuigen kunnen - allesinds in Aeroparque, de lokale vlieghaven in t centrum - niet meer landen. De langeafstandsbussen rijden niet meer uit. Mensen worden aangeraden binnen te blijven en ramen dicht te houden. De ziekenhuizen lopen stilaan vol mensen met ademhalingsproblemen.

De overheid wijst met de vinger naar de boeren, die de weilanden zouden 'proper'branden om zo meer landbouwgrond te krijgen. Deze beschuldigingen - al of niet correct, wie ben ik om mij daarover uit te spreken - zijn wel in te schrijven in een bredere context van spanning tussen de landbouwsector en de overheid van Kirchner. Misschien herinneren jullie de blogs nog over de wegblokkades omwille van een verhoging van exporttax. Pierre - die toen alleen in Bs As zat - herinnert zich alvast nog het lawaai van manifesterende mensen en de lege toonbanken waar geen stuk vlees meer in te vinden was.
Met die spanningen die nog steeds actueel zijn, lijkt het mij dat deze vuren zeer snel andere consequenties gaan krijgen, dan onadembare lucht...
Nota bij de fotos (aangezien wij niet echt zo verzot zijn op wat je momenteel buiten kan inademen) : de eerste heeft Pierre vanuit de bus getrokken toen hij daarnet op de middag thuiskwam, de twee middelste komen van op de nieuwssites van www.clarin.com of www.lanacion.com.Ar, en de laatste is getrokken vanop het dak.

Cataratas de Iguazú

La Ruta 12, c’est bien, mais les chutes, c’est encore mieux ! Après tout, c’était bien pour elles qu’on avait fait tout ce déplacement ! Alors ces chutes … C’est quoi ? Sur une largeur de 2 km du Brésil à l’Argentine, le Río Iguazu se lance dans un énorme gouffre, formant ainsi plus de 250 cascades différentes, hautes parfois de 80m!Autant vous dire que c’est beau, très beau même et très impressionnant ! Le bruit, la beauté, la force, l’eau, l’eau et encore l’eau.

Comme je l’ai déjà écrit, en plus de toute cette eau du Rio Iguazu, nous avons eu droit aussi à des chutes d’eau de pluie, digne des plus belles journées de pluie en Belgique. D’ailleurs, ceux qui aiment comme moi le sentiment de ôter les vêtements trempés en rentrant dans un bon chez soi sec, auraient été jaloux : sortant attaquer une première fois cette nature, Pierre et moi avons commencé par le Circuito Superior qui, comme son nom l’indique, flirte avec le haut des cascades. Un point de vue depuis surpblombant ces chutes, tout le long du rif, là où l’eau se jette des dizaines de mètres plus bas. Etant arrivés environs à la moitié du circuit, le vent se lève, devient de plus en plus féroce, ensuite l’humidité de la jungle et les particules d’eau des chutes, deviennent clairement des goûtes, puis des cordes sans fin de pluie ! Le petit K-Way Carrefour a été imperméable pendant exactement 3 minutes et après avoir continué un tout petit peu – en tentant de se convaincre qu’en tant que Belges, la pluie, on gère – on a fini par capituler et se grouiller vers l’hôtel ! Le temps de se sécher, se changer, et d’acheter un sachet ‘bonhomme anti-pluie’, nous avons profité d’un semblant d’éclaircie pour faire le circuito Inferior (en effet, celui qui parcourt le bas des chutes !) Et là, au fond, même histoire… le vent se lève, le ciel se colorie en noir, et en trois minutes de temps, c’est le déluge. Rebelote vers l’hôtel ! Deux tentatives mouillées, nous laissant impressionnés par la nature, qui une fois de plus semble être le seul maître ici en Argentine, et nous donnait l’envie de plus! Dimanche matin, le premier œil qui s’est ouvert, a vu que le temps était plus calme. On avait TANT envie d’en profiter, qu’on a même laissé (temporairement) le petit déj avec ses medialunas, son dulce de leche et son café pour ce qu’ils étaient, pour aller refaire le circuito superior jusqu’au bout cette fois-ci ! Comme la veille, où la pluie et les blocages de route avaient filtré pas mal le nombre de touristes, cette fois-ci, l’heure matinale nous a permis de voir les chutes, et des dizaines de papillons, au calme ! Après le petit-déj (et oui, Pierre et moi sommes trop fans de ce repas-là que pour le skipper entièrement … où alors, Pierre a trop horreur de mon humeur grognonne quand, comme une vraie fille Mertens, j’ai un petit creux .. ;-)) on est allé prendre le petit train… LE petit train ! Il était fermé la veille, les employés du parc étant coincés au blocage routier, et on était donc bien content de pouvoir le prendre dimanche pour aller au 3ième point de vue, celui tout en haut de la Garganta del Diablo, la gorge du diable ! Blocages levés + temps potable + petit train … vous la sentez venir ?! Et bien oui, marcher en queue le long des passerelles, ne pas s’arrêter de trop pour regarder le paysage, parce que derrière, les gens grognent, entendre parler américain, hollandais, allemand, … que du bonheur ! Jusqu’à ce que devant l’énormité de la Garganta del Diablo, tout ça n’ait plus aucune importance ! D’ailleurs, on ne les entendait même plus et en se laissant impressioner par les chutes, on ne voyait plus non plus les gens autour. Le point de vue de la garganta semble se trouver réellement au cœur même de la plus grande cascade d’Iguazú ! Spectacle assuré !

Bref, même si on est arrivé vendredi dans les blocages, qu’on a visité le parc sous des draches et qu’on a décollé en retard pour cause d’intempéries, et avec l’image d’ici en dessous (superstitieux: s'abstenir) Ce weekend à Iguazu restera un souvenir humide certes, animé aussi,
mais inoubliable par l’immensité de la nature qu’on y a vu !

Ruta 12

Het is zondagavond, in het koude Buenos Aires– ECHT WAAR! Zo’n 11 graden! En we moeten de chauffage in ons appartement nog vinden …- in het frisse Buenos Aires dus, heeft Pierre net een document afgewerkt, en ik heb de laatste rapporten geschreven over de huisbezoeken van vorige woensdag. Hoe koud moeten zij het niet hebben, en hoelang zullen zij niet moeten werken en afzien eer ze over een verwarming kunnen spreken…

Terwijl het hier in Buenos Aires dus aardig kouder is geworden sinds de olympische vlam is gepasseerd, waren wij naar het hoge Noorden vertrokken, waarvan je in de vorige blog de natte weersverwachtingen kan zien. Wel, ik kan je alvast zeggen dat het weer zowat het enige is dat gepland was, en is uitgekomen ;-)

Aangekomen in de luchthaven, ga ik horen hoeveel een huurauto kost (misschien komt dat al snel goedkoper uit dan een paar taxiritten naarde stad, dan weer naar het nationaal park enzovoort) Wanneer ze me vlotjes prijzen geven, en dan aarzelend toegeven dat ze wel een probleem hebben, voel ik al nattigheid ;-) Ze kunnen de autos wel verhuren, maar ze zijn allemaal vuil: de carwash ligt in het centrum, en de weg naar het stadscentrum is onderbroken… Al meerdere dagen…



What’s up? Leerkrachten, leerlingen en ouders van leerlingen klagen dat de schoolinfrastructuur er miserabel aan toe is, dat de hygiëne in de school ver te zoeken is, dat de kindjes zelf moeten instaan voor het onderhoud, enzovoort. Ze klagen al meer dan 40 dagen, ze krijgen al weken beloftes, en zijn het nu beu. Ze willen de gouverneur zien en duidelijke akkoorden tekenen. Daarvoor manifesteren ze al enkele dagen. Da’s één.

De ochtend van onze aankomst, vrijdag dus, is de politie plots opgedaagd. Raar, want de Ruta 12 is ‘nationaal’, en dus kan daar enkel gendarmerie iets ondernemen. Da’s twee.

Nu de politie is dus afgekomen, niemand weet wie daartoe order heeft gegeven, en nog minder wie ze heeft gevraagd te reageren op de blokkades. Hoe dan ook, het blijkt nog gewelddadig uit de hand te zijn gelopen ook, en de mensen zijn woedend, daar veel vrouwen hard zijn aangepakt. Da’s drie.

Resultaat: kort na de gebeurtenissen hebben ze alles volledig afgesloten met de eis dat er meteen iemand van de provinciale overheid zou afkomen. Resultaat voor ons: de taxi zigzagt langsheen een lange file vrachtwagens, bussen, autos, .. om ons te droppen midden een massa wachtende mensen. Toeristen, japanners, backpackers, locals, vrachtwagenchauffeurs, personeel van vliegmaatschappijen, inheemse bevolking, … Sinds 16u waren ze allemaal, zonder onderscheid, geblokkeerd aan de Ruta 12. En neen, zo meldt een papiertje, er is geen andere toegangsweg tot Puerto de Iguazu dan via Ruta 12. Leve Ruta 12!

Na flink twee uren wachten voor ons, en heel wat interne discussies voor hen, laten ze de voetgangers door! Hoera! Raar, opgetogen, paniekerig,half hysterisch sfeertje terwijl de mensen zich onder de grote spandoeken haasten. ‘Suerte’ roepen ze toe aan de manifestanten, maar ze zullen toch vooral opgetogen zijn dat ze niet langer gegijzeld zijn en als onderhandelings’object’ daar staan wachten. Onze hostel lag gelukkig op luttele meters van de wegblokkade, en we konden dus rond 19u inchecken en ons verfrissen!


De situatie is nog lang gespannen gebleven, zo zijn bussen, autos en vrachtwagens pas rond middernacht doorgemogen! (bussen met passagiers waren soms al in de vroege uren aangekomen!) Een paar babbeltjes met de manifestanten leren ons dat er nog geen oplossing is. Morgen dus van t zelfde. De raad is om heel vroeg voorbij de blokkade proberen te raken. Fijn. En hopen dat je 's avonds Iguazu terug binnen kunt. Nog fijner. En zondag duimen dat je Iguazu buiten kunt naar de luchthaven. Fijnst.
Pierre en ik overleggen, en beslissen om geen tweede nacht in Iguazu te blijven, om zondag niet geblokkeerd te raken en de vlucht te missen (zoals meerdere wanhopige toeristen, die hun vlucht naar het buitenland misten).

Zaterdagochtend staan we dus om half acht aan de blokkade met zak en al, en hopen aan de andere kant een taxi te vinden die ons dan naar een hotel brengt ‘on the other side’, aan dezelfde kant als de watervallen en de luchthaven, zodat niets ons nog kan overkomen! En zo geschiedde (dat is nu eens de ideale zin om een lang verhaal kort te maken sé!) na alweer vele discussies, uitgestelde beloftes, en Argentijns engelengeduld, hebben de voetgangers rond 10u mogen oversteken. Wij dus aan de kant van de ... water/regenvallen!!

plannen

Morgen vrijdag ziet er als volgt uit:

- pierre werkt 's ochtends hier (tenzij hij op het werk is blijven slapen, t is elf uur en hij is nog niet thuis...)

- ik ga mijn jurk halen voor charlotte haar trouw

- de olympische vlam begint aan de tocht door buenos aires

- t weer wordt slecht hier: we verliezen tien graden en t gaat regen.

- de organisatoren hebben wel luid en duidelijk gezegd: de vlam gaat door, ook al regent het!

- wij vliegen rond datzelfde uur- 14u - richting .... mooi weer??

We hadden het graag anders gezien, maar we gaan niet klagen. En zoals Pierre Den Eeuwige Optimist zei: "ach, ginder worden we toch zowiezo nat!" Tot maandag!

Back to normal life

Deze week had ik een volledige (i.e. 3 dagen ;-)) werkweek en heb ook eindelijk mijn eerste huisbezoeken afgelegd. Het is nogal iets om tussen de aardenwegen de weg te vinden, de huizen hebben niet echt nummers, mensen kennen elkaar meer van beschrijving dan van naam (Jose watte? die ken ik niet. Ah, Jose El Gordo, ja die ken ik wel... hihi) Voor de rest valt er eigenlijk bitter weinig te lachen. Ik bezocht 3 huizen, van drie gezinnen die samen een kredietgroepje gaan vormen. We kijken een beetje wat de sfeer is, hoe het huis eruit ziet, en hoe ze zelf hun huis dromen, ook al zullen ze met de eerste som bitter weinig kunnen doen. We lenen ze namelijk vijfhonderd pesos elks (dat is net zo'n 100Euro). Als ze dat na zes maanden terugbetaald hebben (met interest, dus 600pesos) dan kunnen ze aanspraak maken op 700 dan 1000 pesos.
In een eerste huis, van zo'n 4 bij 10m gelijksvloer enkel, slapen in 4 verschillende ruimtes de vijf jongens, een meisje en de mama. De voorkant is al van baksteen gemaakt, met een harde vloer, een deur en al. Daar slapen moeder en dochter en ligt ook de living. De achterkant is een soort achterbouw (al zal dat er waarschijnlijk al langer gestaan hebben dan de voorkant) volledig van hout. Dat heet dan een 'casilla'. Houten planken tegen elkaar getimmerd, de raamopeningen zijn bedekt met wat stof, en om het dak extra 'waterdicht' te houden, gooien ze er vanalles op, hout, planken, autodelen, ... Op de grond ligt .. grond, aarde. En door de muren zie je buitenlicht. En doorheen die muren voelen zij waarschijnlijk water, wind, koude. De winter moet nog komen.
Het derde huisje was er nog slechter aan toe. niets was daar van 'materiaal', dus enkel hout. Twee keer een hokje van 3 op 3. Hout, planken, en vooral veel gaten. Geen deuren, alleen een vuil stuk stof dat dienst doet als deur. Geen ramen - verluchting is er dan ook genoeg. Op de grond, alweer grond. En op de kinderen: vuil, grond, een volle pamper met kak tot in de hals, ... Ik dacht dat ik fotos op mijn blog zou zetten, maar ik durf hen amper te vragen of ik een foto mag trekken, laat staan dat ik het zou aankunnen hen te vertellen om dat op het internet te plaatsen... Een toilet? geen. De tuin. En waar is de keuken? vraag ik. Dat moet ik nog regelen, ik maak nu telkens een vuurtje. De jongste baby in haar armen, van enkele maanden, zoekt de borst. "Een borst zal ze niet vinden, hout is al wat ik heb, daar kan ze op zuigen". Mevrouw liet me het achterste kotje zien en zij 'kom maar, het is erg bescheiden hoor'. 3 op 3, 2 hoogslapers. 5 kinderen tussen 15jaar en 10maanden. Een papa? Geen idee. Wel een hardwerkende mama, die de moed nog ergens vindt om vooruit te denken, de kracht heeft om een beter huis te dromen. Om te dromen tout court.

Toutes à Buenos Aires

De retour dimanche soir 30 mars, mon n’amoureux m’attendait à l’aéroport. On s’est de suite plongé dans des longues discussions quand au future… Quid après ceci ? En gros les options sont le retour en Belgique en septembre, ou alors on continue encore quelques mois à Barcelone. Enfin, on était déjà parti à long terme, puis on s’est rendu compte qu’à court terme, l’aventure à Buenos Aires était en train de filer ! Plus que 7 weekends nous restaient ! Temps donc de voir ce qu'il reste à faire, à visiter, et de prendre pour de bon les marques de départ chez moi au boulot, entre autre. Faux départ pour le lundi, où je n’ai pas joint mes collègues en réunion, puis mardi, ils n’avaient besoin que d’un coup de main de 16h à 18h. (ce qui veut dire : partir à 14h de la maison et rentrer à 20h, note , c’était bien gaie, j’ai adressé mes premiers usagers, un couple qui venait s’informer pour le micro-crédit.) Lundi pas boulot donc, mardi un petit peu, mais chouette, et puis mercredi c’était journée de congé nationale – en mémoire aux victimes tombés lors de la guerre des Falkland Islands – pour Pierre aussi !

Puis mercredi nuit les 3 sœurs sont revenues de leurs lacs et montagnes, toutes contentes, et j’allais dire reposées, mais c’était sans compter l’heure tardive de leur retour (il n’y a que Aerolineas Argentinas pour faire attérir des voles à 2h30 !) et les ouvriers d’à côté qui ont découvert la marteau-piqueur dès 8h00… mmm !

Bref, un jeudi pour se mettre en route doucement, pour rencontrer vers 13h Pierre au centre ville, puis de piquer une tête en fin de manifestation des ‘mères de la place de Mai’. Wikipédia nous apprend que « le mouvement des mères de la place de Mai est une association des mères argentines dont les enfants ont "disparu", assassinés sous la dictature militaire des années 1976-1983, pendant la guerre sale. Les militaires ont admis que plus de 9 000 personnes kidnappées ne sont toujours pas reconnues. Depuis la chute du régime dictatorial, le gouvernement civil a estimé le nombre de disparus à 11 000. De leur côté, les mères de la place de Mai estiment que ce nombre avoisine 30 000. »

Les mamans sont devenues des grands-mères, et continuent à manifester chaque jeudi après-midi et si le gouvernement actuel est plutôt ‘en faveur’ des Mères, ces dernières continuent à défendre toutes sortes de causes sociales, en gardant en mémoire ces hommes, fils, frères disparus. (Entre deux extinctions de flamme olympique à Paris, notre chère présidente Christina, en visite en France, a d’ailleurs trouvé le temps d’inaugurer un parc en honneur de ces mères)

Sinon, avec Annick, Ingrid et Olivia, les jours suivants ont été une concentration de bons petits repas, de joyeux happy hours et de shopping délirant ! Et ce jusqu’à leur retour vers l’Europe le samedi soir !


Pour notre part, nous avons repris nos mondanités dès cet instant, en allant manger une dernière fois avec nos copines de Norvège. Elles quittent Bs As pour aller voyager, reviennent mi-mai piquer une tête avant de s’en aller. Comme je vous le disais avant, ca sent le départ ici tout doucement…

Ruta 40 to Bariloche

Ruta 40 is een ervaring, een reis op zich, een oneindig schilderij van amper schakkerende taferelen. Tussen El Chalten, ons trekkersoord, en Bariloche, een veel groter en hipper bergstad, liggen 1340 kilometers landschap. De mythische weg krijgt meer en meer asfaltering, al ligt er merendeels ‘ripo’ op: keitjes. Vergeet dus maar de vergelijking met Europese wegen naar afstand en duur. Hier in Argentinië worden deze 1340 km afgelegd in twee dagen, twee volle dagen reizen! Eerst van El Chalten naar dorpje Perito Moreno in iets meer dan twaalf uur, en de volgende ochtend om 8u opnieuw de bus in, om rond 21u ’s avonds in Bariloche aan te komen. Gezien de enorme vlaktes, dan weer bergen, voelt het aan alsof de bus maar een keitje meer is op de lange weg, zo enorm klein voel je je, als je twaalf uur lang rijdt, en slechts 1 of 2 dorpjes tegenkomt….

In Bariloche – waar Pierre en ik overigens nieuwjaar hadden gevierd – hadden we twee nachten in een hostel gereserveerd. ’s Zaterdags was het weer niet echt optimaal (naar Argentijnse zomernormen wil dit zeggen dat er wat wolken in de lucht hingen die toch wel dreigden met wat regen) en we wilden het ook niet echt riskeren om fietsen te huren en kletsnat te worden. We hebben dus een zorgvuldig aangepast programma uitgetekend, voor wat onze ‘day off’ is geworden! Ingrid op de massagetafel, de drie zussen onder de kappersschaar! Wat wandelen, auto huren voor de komende dagen, en ’s avonds op tijd en stond in de Irisch Pub voor de happy hour champagne ;-) Daar zijn we overigens blijven plakken – tiens, tiens, wie had dat gedacht – samen wel met 2 amerikanen.

Zondag heeft Annick ons langs de circuito chico gereden, een soort ‘sightseeing’ tour rondom Bariloche. We zijn ook met de stoeltjeslift bovenaan de Cerro Campanario geraakt, waar we zomaar eventjes getrakteerd warden op een prachtig 360° zicht op de verschillende meren en bergen rond Bariloche. Mogelijks een van de mooiste uitzichten ooit…

Met die mooie beelden eindigde voor mij een week rondreizen met mijn zussen en Ingrid. We hebben enorm mooie dingen gezien, veel leuke trips gedaan, en al waren er soms spanningen – normaal toch onder zussen hé!? – die zullen wat mij betreft vliegensvlug verdwijnen onder een stevig laagje prachtige herinneringen!