Maandag begon dan ook voor mij een nieuwe week: naar het bureau in San Isidro voor wat administratie. Op dinsdag heb ik ’s ochtends een eerste ‘les’ Frans gegeven aan María, en doordat ik op de middag langs de dokter ben geweest, heb ik mijn bus 68 pas rond 3u genomen. Aangekomen rond 17u in Alberti, waren het duidelijk zeer drukke spreekuren voor collega (andere) María. En al zijn we reeds kort voor 18u vertrokken – en had ik dus 4 uur op bussen gezeten voor 45min ter plaatse! – het was enorm intens geweest. Elke dag zijn er twee spreekuren, en mensen komen ofwel informeren naar het project, of papieren afgeven, zich inschrijven, enzovoort. Woensdag ben ik dan een groep gaan bezoeken. Het is een groep met 4 families (meestal zijn dat er 3) en daarvan waren er drie thuis. Twee leven op hetzelfde terrein, want de mama gaat een krediet aan om haar houten dak te vervangen door golfplaten, en haar dochter gaat een raam en een deur kopen. Zij leeft achteraan met haar man, kindje van 1 jaar en over enkele weken een pasgeborene. Ze wonen met 3 in een kamer van 3 op 3, met bakstenen muren, betonvloer. Slaapkamer, living en keuken alles in één dus. En voor het wassen en plassen, gebruiken ze de badkamer van de moeder. Ze hebben wel een deuropening en raamopeningen, maar er steekt nog niets in. ’s Ochtends is het hier de komende dagen 5 à 6 graden. Niet zo’n warm nest dus voor kleintjes. Voor volwassenen trouwens ook niet.
Het derde gezin, is een vrouw en haar vier kinderen. Ze leeft samen met haar nieuwe vriend. Allen gezellig in eenzelfde kamer. Met het krediet wil ze een ouderlijke slaapkamer bouwen, en een afscheiding tussen de meisjes en de jongens.
Ik doe de huisbezoeken enorm graag, en ik vind het in het begin altijd een beetje spannend. Niet alleen omdat ik midden hun leven kom te staan. Ook omdat ik dan door aarden straatjes, met een rugzakje en een stratenplan loop, zo blond als maar kan zijn. Bovendien – in tegenstelling tot in Capital Federal – zijn er ginder veel minder ‘blanke’ types. Mijn hypothese is dat zuid-amerikaanse imigranten doorgaans armer waren (en zijn) en dus in arme buitenbuurten wonen, in tegenstelling tot de Europese oude en nieuwe migranten die in het veel chiquere capital federal wonen en werken. Om maar te zeggen dat ik daar opval, al valt dat beter mee dan in Honduras en is het hier bovendien doorgaans vele veiliger!
Verder hebben we een speciaal weekenduitstapje achter de rug. We zijn naar Rosario geweest, derde grootste stad van Argentinië, driehonderd kilometer ten Noorden van Buenos Aires, langs de Parana rivier. Normaal gingen Charlie en Sophie mee, maar door omstandigheden zijn Pierre en ik met twee moeten gaan. Ja, ’t leven kan hard zijn ;-) We hadden een autootje gehuurd en hebben eerst onze zenuwen getest door in vol spitsuur heel Capital Federal te doorkruisen. Aangekomen in Rosario Hostel, alwaar een hartelijk onthaal, krijgen we de enige doubleroom toegewezen: tussen straat, inkomhal en inkomdeur … Ik mocht van Pierre met mijn oordopjes slapen (ja, vind dat niet het meest sexy attribuut, dus ik vraag dat meestal braaf J kwestie van hem erop voor te bereiden ook) Toch heeft het niet mogen baten.. heb niet veel slaap gehad en voelde dat ook zaterdag. Spontane belachelijke huilbuien die even vlotjes overslaan in lachbuien. Veel uitleg hoeft het niet zeker! Na de regenbuien dan van ’s ochtends zijn we toch te voet de stad ingetrokken, en de hemel heeft ook wel even zijn best gedaan. In Rosario ligt het ‘monument van de vlag’ waar voor het eerst de Argentijnse vlag werd gehesen. Naast heel wat mooi architectuur, hebben ze ook een mooie rivierdijk, kilometers lang, en ondanks de rust die er nu heerste, kan je raden aan de vele ‘strandbars’ met Bob Marley muziek dat het hier in de zomer zwart van het volk ziet! In een oude graansilo hebben ze een museum moderne kunst ondergebracht, ook dat hebben we gezien. ’s Avonds hebben we voor de zoveelste keer genoten van zalig Argentijns vlees & een wijntje voordat we in bed zijn gekropen in onze nieuw verworven rustoord: een slaapzaal helemaal achteraan :-) Zalig!
- 'Hond doet pipi' standbeeld trekt nieuwsgierige kindjes aan voor het museum-
Alleen was zondag het aangename weertje verdwenen, en hebben we het na 3 uurtjes rond een kop koffie wachten, opgegeven. Het regende dat het niet meer mooi was. Dus dachten we nog een museempje mee te pikken en rond 15u waren we onderweg naar Buenos Aires.
Onderweg.
Beeld je in: je neemt de auto in Oostende. Je begint op de autosnelweg, en na 15minuutjes, laat je je door de politie omleiden wegens afsluiten van de autostrade. Je komt op een plaatselijke weg terecht, waar een vrachtwagen het noodzakelijk vond de berm van dichterbij te bekijken, en zich dwars over de weg te ‘placeren’. Twee uur gaan voorbij. Je herneemt – met de glimlach – je route. Je komt in blok aan op de nieuwe autostrade, en het begint te schemeren. Normaal. Bedenk dan dat er hevige branden woeden (ja, nog altijd) en om je dat in te beelden, installeer je best een rookblazer op je motorkap en je schakelt die in. Doe de zon uit, koplampen aan. (Mistlichten niet, bestaan niet op je gehuurde auto) En rijd verder. Zo’n 70km, in iets meer dan twee uur tijd. Uiteraard moet het spannend blijven: ook deze ruta wordt afgesloten. Verplichte omleiding naar de ruta 7 (logisch, de 8 en 9 heb net gedaan hé ;-)) Het is nog steeds donker, je rijdt in, op, onder en door wolken rook. Je mag niet te ver blijven van de auto voor je, want die duidt je de richting aan, maar ook niet te dichtbij, logisch, vooral omdat er al wel eens plots wordt stilgestaan. Bovendien, ben je na zoveel uren “rijden” ferm gedesoriënteerd. Je merkt namelijk niet echt meer of je nog vooruit gaat of niet. De wegmarkering zie je toch niet, enkel de twee lichten van de auto voor je. (Naast het kaartlezen, bestond mijn taak er dus in af en toe tegen Pierre te zeggen: je rijdt nog, of, ik zou nu naast de auto moeten lopen, dan weer ‘stappen’, of ‘fietsen’. Dat was zowat de variatie aan snelheden)
Het is iets na 22u, we zijn al 7 uur onderweg, in België zijn we zowat Namen gepasseerd zeker. En daar sluiten ze opnieuw de autosnelweg af, ja de 7, waar we naartoe aan het rijden waren. (kwestie van het frustratieniveau hoog te houden: ze sluiten af nét twee auto’s voor ons….) Anyway, verder omgeleid, deze keer naar Mercedes, en via de route 5 kunnen we eindelijk richting Buenos Aires rijden. We rijden uit de rookwolken, en ondanks hevige stortbuien (alerta meteorologica) en wat mist, kunnen we eindelijk wat snelheid nemen. Iets voor 1u ’s nacht komen we aan. Om terug te keren naar het Belgisch voorbeeld: proficiat, t is alsof u nu van Oostende naar Aarlen via zone-30 hebt gereden!
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire