Ruta 12

Het is zondagavond, in het koude Buenos Aires– ECHT WAAR! Zo’n 11 graden! En we moeten de chauffage in ons appartement nog vinden …- in het frisse Buenos Aires dus, heeft Pierre net een document afgewerkt, en ik heb de laatste rapporten geschreven over de huisbezoeken van vorige woensdag. Hoe koud moeten zij het niet hebben, en hoelang zullen zij niet moeten werken en afzien eer ze over een verwarming kunnen spreken…

Terwijl het hier in Buenos Aires dus aardig kouder is geworden sinds de olympische vlam is gepasseerd, waren wij naar het hoge Noorden vertrokken, waarvan je in de vorige blog de natte weersverwachtingen kan zien. Wel, ik kan je alvast zeggen dat het weer zowat het enige is dat gepland was, en is uitgekomen ;-)

Aangekomen in de luchthaven, ga ik horen hoeveel een huurauto kost (misschien komt dat al snel goedkoper uit dan een paar taxiritten naarde stad, dan weer naar het nationaal park enzovoort) Wanneer ze me vlotjes prijzen geven, en dan aarzelend toegeven dat ze wel een probleem hebben, voel ik al nattigheid ;-) Ze kunnen de autos wel verhuren, maar ze zijn allemaal vuil: de carwash ligt in het centrum, en de weg naar het stadscentrum is onderbroken… Al meerdere dagen…



What’s up? Leerkrachten, leerlingen en ouders van leerlingen klagen dat de schoolinfrastructuur er miserabel aan toe is, dat de hygiëne in de school ver te zoeken is, dat de kindjes zelf moeten instaan voor het onderhoud, enzovoort. Ze klagen al meer dan 40 dagen, ze krijgen al weken beloftes, en zijn het nu beu. Ze willen de gouverneur zien en duidelijke akkoorden tekenen. Daarvoor manifesteren ze al enkele dagen. Da’s één.

De ochtend van onze aankomst, vrijdag dus, is de politie plots opgedaagd. Raar, want de Ruta 12 is ‘nationaal’, en dus kan daar enkel gendarmerie iets ondernemen. Da’s twee.

Nu de politie is dus afgekomen, niemand weet wie daartoe order heeft gegeven, en nog minder wie ze heeft gevraagd te reageren op de blokkades. Hoe dan ook, het blijkt nog gewelddadig uit de hand te zijn gelopen ook, en de mensen zijn woedend, daar veel vrouwen hard zijn aangepakt. Da’s drie.

Resultaat: kort na de gebeurtenissen hebben ze alles volledig afgesloten met de eis dat er meteen iemand van de provinciale overheid zou afkomen. Resultaat voor ons: de taxi zigzagt langsheen een lange file vrachtwagens, bussen, autos, .. om ons te droppen midden een massa wachtende mensen. Toeristen, japanners, backpackers, locals, vrachtwagenchauffeurs, personeel van vliegmaatschappijen, inheemse bevolking, … Sinds 16u waren ze allemaal, zonder onderscheid, geblokkeerd aan de Ruta 12. En neen, zo meldt een papiertje, er is geen andere toegangsweg tot Puerto de Iguazu dan via Ruta 12. Leve Ruta 12!

Na flink twee uren wachten voor ons, en heel wat interne discussies voor hen, laten ze de voetgangers door! Hoera! Raar, opgetogen, paniekerig,half hysterisch sfeertje terwijl de mensen zich onder de grote spandoeken haasten. ‘Suerte’ roepen ze toe aan de manifestanten, maar ze zullen toch vooral opgetogen zijn dat ze niet langer gegijzeld zijn en als onderhandelings’object’ daar staan wachten. Onze hostel lag gelukkig op luttele meters van de wegblokkade, en we konden dus rond 19u inchecken en ons verfrissen!


De situatie is nog lang gespannen gebleven, zo zijn bussen, autos en vrachtwagens pas rond middernacht doorgemogen! (bussen met passagiers waren soms al in de vroege uren aangekomen!) Een paar babbeltjes met de manifestanten leren ons dat er nog geen oplossing is. Morgen dus van t zelfde. De raad is om heel vroeg voorbij de blokkade proberen te raken. Fijn. En hopen dat je 's avonds Iguazu terug binnen kunt. Nog fijner. En zondag duimen dat je Iguazu buiten kunt naar de luchthaven. Fijnst.
Pierre en ik overleggen, en beslissen om geen tweede nacht in Iguazu te blijven, om zondag niet geblokkeerd te raken en de vlucht te missen (zoals meerdere wanhopige toeristen, die hun vlucht naar het buitenland misten).

Zaterdagochtend staan we dus om half acht aan de blokkade met zak en al, en hopen aan de andere kant een taxi te vinden die ons dan naar een hotel brengt ‘on the other side’, aan dezelfde kant als de watervallen en de luchthaven, zodat niets ons nog kan overkomen! En zo geschiedde (dat is nu eens de ideale zin om een lang verhaal kort te maken sé!) na alweer vele discussies, uitgestelde beloftes, en Argentijns engelengeduld, hebben de voetgangers rond 10u mogen oversteken. Wij dus aan de kant van de ... water/regenvallen!!