Deze week had ik een volledige (i.e. 3 dagen ;-)) werkweek en heb ook eindelijk mijn eerste huisbezoeken afgelegd. Het is nogal iets om tussen de aardenwegen de weg te vinden, de huizen hebben niet echt nummers, mensen kennen elkaar meer van beschrijving dan van naam (Jose watte? die ken ik niet. Ah, Jose El Gordo, ja die ken ik wel... hihi) Voor de rest valt er eigenlijk bitter weinig te lachen. Ik bezocht 3 huizen, van drie gezinnen die samen een kredietgroepje gaan vormen. We kijken een beetje wat de sfeer is, hoe het huis eruit ziet, en hoe ze zelf hun huis dromen, ook al zullen ze met de eerste som bitter weinig kunnen doen. We lenen ze namelijk vijfhonderd pesos elks (dat is net zo'n 100Euro). Als ze dat na zes maanden terugbetaald hebben (met interest, dus 600pesos) dan kunnen ze aanspraak maken op 700 dan 1000 pesos.
In een eerste huis, van zo'n 4 bij 10m gelijksvloer enkel, slapen in 4 verschillende ruimtes de vijf jongens, een meisje en de mama. De voorkant is al van baksteen gemaakt, met een harde vloer, een deur en al. Daar slapen moeder en dochter en ligt ook de living. De achterkant is een soort achterbouw (al zal dat er waarschijnlijk al langer gestaan hebben dan de voorkant) volledig van hout. Dat heet dan een 'casilla'. Houten planken tegen elkaar getimmerd, de raamopeningen zijn bedekt met wat stof, en om het dak extra 'waterdicht' te houden, gooien ze er vanalles op, hout, planken, autodelen, ... Op de grond ligt .. grond, aarde. En door de muren zie je buitenlicht. En doorheen die muren voelen zij waarschijnlijk water, wind, koude. De winter moet nog komen.
Het derde huisje was er nog slechter aan toe. niets was daar van 'materiaal', dus enkel hout. Twee keer een hokje van 3 op 3. Hout, planken, en vooral veel gaten. Geen deuren, alleen een vuil stuk stof dat dienst doet als deur. Geen ramen - verluchting is er dan ook genoeg. Op de grond, alweer grond. En op de kinderen: vuil, grond, een volle pamper met kak tot in de hals, ... Ik dacht dat ik fotos op mijn blog zou zetten, maar ik durf hen amper te vragen of ik een foto mag trekken, laat staan dat ik het zou aankunnen hen te vertellen om dat op het internet te plaatsen... Een toilet? geen. De tuin. En waar is de keuken? vraag ik. Dat moet ik nog regelen, ik maak nu telkens een vuurtje. De jongste baby in haar armen, van enkele maanden, zoekt de borst. "Een borst zal ze niet vinden, hout is al wat ik heb, daar kan ze op zuigen". Mevrouw liet me het achterste kotje zien en zij 'kom maar, het is erg bescheiden hoor'. 3 op 3, 2 hoogslapers. 5 kinderen tussen 15jaar en 10maanden. Een papa? Geen idee. Wel een hardwerkende mama, die de moed nog ergens vindt om vooruit te denken, de kracht heeft om een beter huis te dromen. Om te dromen tout court.
In een eerste huis, van zo'n 4 bij 10m gelijksvloer enkel, slapen in 4 verschillende ruimtes de vijf jongens, een meisje en de mama. De voorkant is al van baksteen gemaakt, met een harde vloer, een deur en al. Daar slapen moeder en dochter en ligt ook de living. De achterkant is een soort achterbouw (al zal dat er waarschijnlijk al langer gestaan hebben dan de voorkant) volledig van hout. Dat heet dan een 'casilla'. Houten planken tegen elkaar getimmerd, de raamopeningen zijn bedekt met wat stof, en om het dak extra 'waterdicht' te houden, gooien ze er vanalles op, hout, planken, autodelen, ... Op de grond ligt .. grond, aarde. En door de muren zie je buitenlicht. En doorheen die muren voelen zij waarschijnlijk water, wind, koude. De winter moet nog komen.
Het derde huisje was er nog slechter aan toe. niets was daar van 'materiaal', dus enkel hout. Twee keer een hokje van 3 op 3. Hout, planken, en vooral veel gaten. Geen deuren, alleen een vuil stuk stof dat dienst doet als deur. Geen ramen - verluchting is er dan ook genoeg. Op de grond, alweer grond. En op de kinderen: vuil, grond, een volle pamper met kak tot in de hals, ... Ik dacht dat ik fotos op mijn blog zou zetten, maar ik durf hen amper te vragen of ik een foto mag trekken, laat staan dat ik het zou aankunnen hen te vertellen om dat op het internet te plaatsen... Een toilet? geen. De tuin. En waar is de keuken? vraag ik. Dat moet ik nog regelen, ik maak nu telkens een vuurtje. De jongste baby in haar armen, van enkele maanden, zoekt de borst. "Een borst zal ze niet vinden, hout is al wat ik heb, daar kan ze op zuigen". Mevrouw liet me het achterste kotje zien en zij 'kom maar, het is erg bescheiden hoor'. 3 op 3, 2 hoogslapers. 5 kinderen tussen 15jaar en 10maanden. Een papa? Geen idee. Wel een hardwerkende mama, die de moed nog ergens vindt om vooruit te denken, de kracht heeft om een beter huis te dromen. Om te dromen tout court.
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire