Terug dus naar Xela, waar we er een dagje gezellig eten en veel communiceren met België van gemaakt hebben. ’s Avonds hadden we een voorbereidende vergadering met de trekgroep! Zaterdag was het dan zover: afspraak om 6u00 bij Quetzaltrekkers in Casa Argentina. Een ontbijt, zakken pakken en onnodige zaken achterlaten en iets na 7 was de groep onderweg. Quetzaltrekkers is een non-profit trekkersorganisatie, waarbij de gidsen vrijwilligers zijn en alle winst terugvloeit naar projecten, zoals Niños de la calle en andere. Hun motto is dan ook 'disfruta Guatemala, ayuda niños’ of vrij vertaald 'Hike Guatemala, help kids’. http://www.quetzaltrekkers.com/ In onze groep, twee zulke vrijwillge gidsen dus. Onze hoofdgids Alex, jonge Amerikaanse brandweerman, en een nog jongere Engelse kerel, student 'latin-american studies’, de hulpgids van dienst die steeds achteraan loopt en de rangen sluit. De groep zelf bestond uit nog negen jongeren: 2 andere Quetzaltrekkkers-gidsen die deze trek als wijze van afscheid wilden lopen, een Duits meisje van 19, studente lichamelijke opvoeding, een Israëlische kerel uit het voetleger (zeg je dat zo?), 2 Amerikaanse collega’s van rond de 25 die sport-en natuurklassen leiden, en tenslotte, de oudste man van 36 uit Oostenrijk, in eigen land een fervente bergklimmer. Pierre en ik waren dus veruit de minst fitte, en dat hebben we ook serieus gevoeld! We zijn dan ook enorm fier dat we al bij al de groep hebben kunnen volgen, dat we ze niet hebben vertraagd, en dat we er zo mee voor hebben gezorgd dat de gidsen naar eigen zeggen een onvergetelijke trek hebben gehad omdat ze eindelijk ook eens op hun eigen ritme hebben kunnen stappen (lopen?).
Voor ons ook een onvergetelijke trek, vooral omwille van het machtige gevoel om van Xela naar Atitlan te stappen, en zo het eerste zicht op het meer echt te verdienen, om vanop de laatste bergtop (el rostro de Maya, dichtbij het meer) helemaal in de verte aan de horizon een berg te zien en te kunnen zeggen ‘daar zijn we Zaterdag begonnen. Om na een steile klim, een prachtig plateau te ontdekken, en door het dorpje lopen, gegroet door de kindjes, die samenlopen aan de rand van het weggetje. Om anderhalfuur lang de bedding van een rivier te volgen, die ook tientallenkeren te doorkruisen, en je volledig overmand voelen door de natuur die je omringt. Om je rugzak neer te leggen en midden in de maïsvelden te genieten van lekkere frijoles, om nadien neer te dalen in een ‘bosque nublado’(nevelwoud?) en om op de laatste dag in het donkere te wandelen naar het uitzichtpunt op het meer, de zon zien opkomen tussen de vulkanen, en weten dat het allemaal het zuchten, puffen en zweten meer dan duizend keer waard was! 
Aangekomen aan het meer ter hoogte van het dorpje San Juan La Laguna, zijn we met vrijwel heel de groep doorgegaan naar het aanpalende San Pedro La Laguna, onderaan de Vulkaan San Pedro. Hier zijn onze wegen even uit elkaar gegaan, tot we elkaar ‘s avonds rond een pintje terugzagen, omdat iedereen zijn eigen goesting wel had qua slaapplaats. Ik had stiekem voor Pierre’s verjaardag (en ook wel wetende dat we na 3 dagen stappen zouden genieten van een matras, een warme douche en wat rust) een kamer gereserveerd in hotel Mikaso. Van hieruit genieten we nu van de rust, slapen we in op het ritme van de klapperende golven en worden we wakker met de opkomende zon! Morgen, Woensdag, gaan we waarschijnlijk 2 andere meerdorpjes bezoeken, en in Panajachel overnachten, om dan donderdagochtend naar Antigua door te reizen! 
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire