In onze derde bus van de dag, zaten we maandag met kleurrijke en ook echt vriendelijke mensen aan boord (van het type om glimlachend op te stappen en ook tegen ons 2, enige buitenlanders in het busje, een goedendag te zeggen!) In eerste versnelling ging het steil steil omhoog, vanuit het lawaaierig stadje van Huehuetenango, het gebergte van Cuchumatanes in. Even op zoek naar een slaapplaats (met 3 mogelijkheden in heel het dorp, neemt dat niet veel tijd in beslag), rugzakken neerleggen en het dorp in, met het plan om de volgende te ‘organiseren’. Tourist information gesloten, het internetcafé heeft geen internet … Morgen, dinsdag, wordt dus improvisatie. 
Terwijl we in de vroege ochtend op het centrale plein wachten in de hoop dat het tourist information ooit nog opengaat, genieten we van het mooie dorpsspektakel rondom ons. De Mam-gemeenschap die hier leeft, draagt nog goed zijn typische kledij en het is prachtig om zien! Mannen in rood-witgestreepte broeken, met blauwwitte hemden en kleurrijk versierde, dikke kragen. De vrouwen dragen een donkerblauwe jurk en een purper versierd hemd. Dit « uniform » draagt bijna iedereen, en dit ongeacht de leeftijd. Enkelen hebben een stok bij met 2 floshjes aan, en dat blijkt uiteraard een teken van hiërarchie te zijn. De hulpburgemeesters zijn elk verantwoordelijk voor de meer afgelegen dorpjes, verspreid in de hoge bergen rond Todos Santos. Dinsdag is blijkelijk de dag waarop ze verslag uitbrengen bij de burgemeester, en dat vinden wij best wel een aangename activiteit! Het mag dan al erg fotogeniek zijn, maar als je als twee enige blanken zo al genoeg opvalt, en bovendien zonder het plaatselijke uniform al helemaal bekeken wordt bij elke stap, dan is foto’s nemen niet gemakkelijk! Of nog zo’n raar moment: ik lees iets na in de Trotter die we mee hebben over Guate-Belize en Yucatan. Een schoenenpoetser naast mij piept mee, en merkt de coverfoto op, waarop hij me vraagt of het een boek in Mam is (hun plaatselijke mayataal). Op de cover prijkt immers een foto van een typisch gekleedde man uit Todos Santos… Dan voel je pas écht een toerist.. Shame shame! 
Uiteindelijk zijn we rond 10u dan maar gewoon de weg naar boven geklommen, naar wat we dachten de ‘Torre‘ te zijn. Blijven klimmen zeiden ze onderweg, langsheen de huisjes waar mensen hout sprokkelen, vrouwen op hun knieën stoffen weven, mannen het land bewerken. We zijn dus blijven klimmen tot ZEKER 3000m en meer! (volgende keer nemen we een uurwerkaltimeter mee, dat zou ons lange discussies vermijden ;-)) En na flink 2uur klimmen werden we beloond met een prachtig zicht op de omliggende bergen en op de vulkanen Tacaná en Tajumulco. (enfin, zo zonder gids hebben we wel zelf heel wat conclusies genomen)
Met het prachtige zicht, het leuke wandelen en de vriendelijke, fotogenieke mensen in een rustig, authentiek dorpje hebben we ongetwijfeld met Todos Santos ons hoogtepunt tot nu toe gehaald! Tijd dus om terug te dalen!
Woensdag hebben we weer een dagje in de bussen gezeten. Eerst met de minibus (zo eentje van 12 zitplaatsen maar met 25 man in) terug tot in Huehue gedaald, dan tot het overgrote plezier van Pierre met een allerechte Chickenbus de Panamericana op. Alleen maar al aan die rit denken, is me teveel emoties… man man man … Wij hebben even gedacht dat een Chickenbus op die kronkelende wegen doorheen de bergen te traag zou zijn, maar dat was goed fout gedacht van ons…. Na amper meer dan 2uur sprongen we van de bus op het kruispunt ‘los Encuentros’ waar we al even snel in een minibus naar Chichicastenango sprongen.
Het was ons allemaal te doen om donderdag-marktdag in Chichi, naar het schijnt een van de grootste indianenmarkten. Groot is ie zeker, hij bruist al van de avond ervoor van activiteit. Het hele plein en de straten er rond zijn vol met kraampjes, zeker 2à300, en in het centrum van het marktplein, onder dekzeilen en golfplaten, bevindt zich een soort eetplaats met tientallen eetkraampjes, waar marktkramers en -bezoekers aan tafel aanschuiven.
’s Avonds is het er een speciale sfeer, al hebben wij ons avondje in La Parilla gespendeerd, waar we even zijn blijven plakken met zowaar een Belgisch meisje uit Jodoigne (Geldenaken)!
In de ochtend waren we er vroeg bij, om op tijd te kunnen vluchten voor de bussen toeristen die vanaf 10u toestroomden. (of bustoeristen of toeristenbussen, ‘t is maar hoe je het bekijkt.) Chichi is ook nog een maya-geloof centrum en op de treden van de kerk branden kaarsen, wordt wierrook verspreid door de maya-priesters en op de meest onverwachte momenten, en liefst als je er vlak naast staat, schieten ze knallende vuurpijlen af. Ook dat zorgt voor een heel aparte sfeer!
Nu, donderdagavond, zitten we in Xela, aka Quetzaltenango, waar we zijn geraakt na het overleven van alweer een helse chickenbusrit op de panam. Het is geografisch gezien ‘terugkeren’ richting Mexico, maar dat is allemaal uiteraard uitgerekend, gepland en gewild! Van hieruit vertrekken we namelijk zaterdagochtend voor een 3-daagse trek naar het Atitlanmeer. Meer hierover later, morgen is het eerst Pierre (en zus Nathalie) zijn/hun verjaardag!! En als we vroeg uit de veren raken, dan gaan we naar een ander marktje op 1u rijden van hier.
Terwijl we in de vroege ochtend op het centrale plein wachten in de hoop dat het tourist information ooit nog opengaat, genieten we van het mooie dorpsspektakel rondom ons. De Mam-gemeenschap die hier leeft, draagt nog goed zijn typische kledij en het is prachtig om zien! Mannen in rood-witgestreepte broeken, met blauwwitte hemden en kleurrijk versierde, dikke kragen. De vrouwen dragen een donkerblauwe jurk en een purper versierd hemd. Dit « uniform » draagt bijna iedereen, en dit ongeacht de leeftijd. Enkelen hebben een stok bij met 2 floshjes aan, en dat blijkt uiteraard een teken van hiërarchie te zijn. De hulpburgemeesters zijn elk verantwoordelijk voor de meer afgelegen dorpjes, verspreid in de hoge bergen rond Todos Santos. Dinsdag is blijkelijk de dag waarop ze verslag uitbrengen bij de burgemeester, en dat vinden wij best wel een aangename activiteit! Het mag dan al erg fotogeniek zijn, maar als je als twee enige blanken zo al genoeg opvalt, en bovendien zonder het plaatselijke uniform al helemaal bekeken wordt bij elke stap, dan is foto’s nemen niet gemakkelijk! Of nog zo’n raar moment: ik lees iets na in de Trotter die we mee hebben over Guate-Belize en Yucatan. Een schoenenpoetser naast mij piept mee, en merkt de coverfoto op, waarop hij me vraagt of het een boek in Mam is (hun plaatselijke mayataal). Op de cover prijkt immers een foto van een typisch gekleedde man uit Todos Santos… Dan voel je pas écht een toerist.. Shame shame! Uiteindelijk zijn we rond 10u dan maar gewoon de weg naar boven geklommen, naar wat we dachten de ‘Torre‘ te zijn. Blijven klimmen zeiden ze onderweg, langsheen de huisjes waar mensen hout sprokkelen, vrouwen op hun knieën stoffen weven, mannen het land bewerken. We zijn dus blijven klimmen tot ZEKER 3000m en meer! (volgende keer nemen we een uurwerkaltimeter mee, dat zou ons lange discussies vermijden ;-)) En na flink 2uur klimmen werden we beloond met een prachtig zicht op de omliggende bergen en op de vulkanen Tacaná en Tajumulco. (enfin, zo zonder gids hebben we wel zelf heel wat conclusies genomen)Met het prachtige zicht, het leuke wandelen en de vriendelijke, fotogenieke mensen in een rustig, authentiek dorpje hebben we ongetwijfeld met Todos Santos ons hoogtepunt tot nu toe gehaald! Tijd dus om terug te dalen!
Woensdag hebben we weer een dagje in de bussen gezeten. Eerst met de minibus (zo eentje van 12 zitplaatsen maar met 25 man in) terug tot in Huehue gedaald, dan tot het overgrote plezier van Pierre met een allerechte Chickenbus de Panamericana op. Alleen maar al aan die rit denken, is me teveel emoties… man man man … Wij hebben even gedacht dat een Chickenbus op die kronkelende wegen doorheen de bergen te traag zou zijn, maar dat was goed fout gedacht van ons…. Na amper meer dan 2uur sprongen we van de bus op het kruispunt ‘los Encuentros’ waar we al even snel in een minibus naar Chichicastenango sprongen.
Het was ons allemaal te doen om donderdag-marktdag in Chichi, naar het schijnt een van de grootste indianenmarkten. Groot is ie zeker, hij bruist al van de avond ervoor van activiteit. Het hele plein en de straten er rond zijn vol met kraampjes, zeker 2à300, en in het centrum van het marktplein, onder dekzeilen en golfplaten, bevindt zich een soort eetplaats met tientallen eetkraampjes, waar marktkramers en -bezoekers aan tafel aanschuiven.
’s Avonds is het er een speciale sfeer, al hebben wij ons avondje in La Parilla gespendeerd, waar we even zijn blijven plakken met zowaar een Belgisch meisje uit Jodoigne (Geldenaken)!In de ochtend waren we er vroeg bij, om op tijd te kunnen vluchten voor de bussen toeristen die vanaf 10u toestroomden. (of bustoeristen of toeristenbussen, ‘t is maar hoe je het bekijkt.) Chichi is ook nog een maya-geloof centrum en op de treden van de kerk branden kaarsen, wordt wierrook verspreid door de maya-priesters en op de meest onverwachte momenten, en liefst als je er vlak naast staat, schieten ze knallende vuurpijlen af. Ook dat zorgt voor een heel aparte sfeer!
Nu, donderdagavond, zitten we in Xela, aka Quetzaltenango, waar we zijn geraakt na het overleven van alweer een helse chickenbusrit op de panam. Het is geografisch gezien ‘terugkeren’ richting Mexico, maar dat is allemaal uiteraard uitgerekend, gepland en gewild! Van hieruit vertrekken we namelijk zaterdagochtend voor een 3-daagse trek naar het Atitlanmeer. Meer hierover later, morgen is het eerst Pierre (en zus Nathalie) zijn/hun verjaardag!! En als we vroeg uit de veren raken, dan gaan we naar een ander marktje op 1u rijden van hier.PS: de vroeg-in-bed avonden in Todos Santos hebben een bonusje in petto voor jullie: een kaartje waarop staat aangeduid wat we gedaan hebben en waar we zo ongeveer zitten! ‘t Schijnt dat het wat moeilijk te volgen was ;-)
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire